Ի՞նչ ենք թողնելու մեր զավակներին․
անդամահատված մի նոր պատմությու՞ն,
թե՞ հին պատմության նոր կրկնություն,
թե՞ օտարների գրպանում դրված՝
մաս-մաս վաճառվող մի նոր խեղճություն,
նոր անտերությու՞ն․․․
Հիմա․․․
Մեզանով բոլորն են զբաղվում,
բացի մեզանից,
շնագայլերի ոռնոցն է լսվում
բոլոր կողմերից։
Բռունցքվիր, ի զեն,
ու չհավատաս «արքայիդ» սնանկ,
նա չի ճանաչում ոչ մի սրբություն,
ո՛չ խաչ, և ո՛չ վանք։
Վեր կաց, իմ Տավուշ,
դավաճանն եկել, դռանդ կանգնել,
Աստված քեզ տա ուժ,
նույն նեռը երեկ Արցախն է հանձնել։
Դավիթ Վանյան